Gryzonie te są świetnie przystosowane do trudnych warunków atmosferycznych występujących w ich środowisku naturalnym. Zamieszkują w szczelinach skalnych, grotach, małych przedsionkach tworzących się w usypiskach kamieni. Aby przeżyć na tak suchym obszarze w okresie zmniejszonego dostępu do życiodajnej wody, wykorzystują nawet poranną rosę i jej krople nagromadzone na skałach. Ich gęste futerko ma nie tylko walory estetyczne, lecz także ochronne - przede wszystkim zabezpiecza przed zimnem albo przegrzaniem i uniemożliwia zagnieżdżenie się pcheł lub innych pasożytów. Jasne ubarwienie upodabnia do otoczenia stanowiąc naturalną osłonę przed atakami drapieżników. Dieta szynszyli, które są roślinożerne, jest ograniczona przez suchość i jałowość ich środowiska naturalnego i składa się z różnego rodzaju traw, liści, kory, bulw, dostępnych owoców, korzeni. Szynszyle mają silne, tylne nogi, dzięki którym są bardzo zwinne, ruchliwe i skoczne. Są w stanie skoczyć na wysokość 1,80m. Pomaga im to u ucieczce od drapieżników, jakimi są lisy, niektóre ptaki lub węże.
U szynszyli zaznacza się
dymorfizm płciowy w rozmiarach ciała zwierząt - samice są nieznacznie większe od samców. Posiadają one dobrze rozwinięty przewód pokarmowy i uzębienie przystosowane jest do trawienia i rozdrabniania pokarmu o dużej zawartości błonnika.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz